Sokurov'un büyük büyük babası Napolyon orduları saflarında Prusya'yla savaşırken düşmana sığınıp oradan da Rusya'ya göçmüş bir Fransız olmalı.
Zira bu film,en önemli,en derin, en beğendiğim sinemalardan biri olan Rus sinemasının bir örneği olmaktan çok Fransız yüzeysellik ve anlamsızlığına sahip
Deneysellik bir şey doğurabildiği zaman katlanılabilir bir zul sanırım ve bu deneyden de yeni bir açılım,yeni bir yol doğmamış maalesef sinema sanatı için
Olan basitçe ve maalesef ,aşırı biçimci resim estetiğiyle sinemanın ırzına geçilmesi..
Sinematografi fetişizmine karşılığım bir yana bu filme dair tüm nesnel değerlendirmelere göre de sadece görsellikte değil sesin kullanımında da ifrat var
Filmde iki metafor kullanılmış ki evlere şenlik :
Ölüm ve yaşam için kelebek metaforu ve doğa ve ana metaforu ..Takdir edersiniz ki bu ikisi de dünyanın en sığ,en yavan ve 10 yaşındaki bir çocuğu bile şaşırtıp düşündürtmeyecek metaforlarından.
Başrol oyuncusu kadının çok anlamlı, çok farklı ve büyük oyunculuklar vaadeden yüzünü ve bakışlarını da bozuk para misali harcamış ne yazık ki Sokurov
Hepsinden belki daha acıklı olan,daha öfke uyandıran ise Rus sinemasının geçmişteki ve günümüzdeki büyük ustalarının ( Tarkovski, Konchalvsky,Mikhalkov,Klimov, Balabanov, Zygnaitszev) hepsinin bazen isteyerek ama çoğu zaman kendiliğinden ve kaçınılmaz olarak eserlerine sinen ve tüm algılarımızla hissettiğimiz Rusya'nın ruhunu bırakın yakalayamamış olması ,bundan bir nebze bile barındıramaması.
Filmin belki tek iyi yanı sadece 70 dakika sürmesi ama bu da kendisine dakika başına en büyük sıkıntı ve bunaltı yaratmayı başarabilmiş film ödülü getiriyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder